Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Ένα βήμα μετά την ουτοπία


Κάνοντας ένα βήμα προς τα μπρος, αφήνοντας στην άκρη τις θεωρίες και την εύκολη κριτική στα κακώς κείμενα και τις στρεβλώσεις του συστήματος, οι κάτοικοι της Marinaleda πήραν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια. Σε αυτή τη μικρή κουκίδα του χάρτη στην Ανδαλουσία δημιούργησαν μια αταξική κοινωνία, όπου η κρίση -όπως τη βιώνουμε γύρω μας- δεν έχει θέση. Μια ουτοπία στην οποία το www.sport-fm.gr σας φέρνει πιο κοντά μέσα από τα μάτια ενός εκ των 30 Ελλήνων που πρόσφατα βρέθηκαν εκεί.


Αυτή η κοινότητα των 2.700 -περίπου- κατοίκων στον ισπανικό νότο έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, ιδίως από τη στιγμή που στην καθημερινότητά μας μπήκαν έννοιες όπως spreads, ασφάλιστρα κινδύνου, κούρεμα, χρεωκοπία, περικοπές. Η κρίση που χτυπά λυσσαλέα τον δυτικό κόσμο, έκανε τους ανθρώπους της Marinaleda και τον τρόπο ζωής τους πιο γνωστούς, αναγκάζοντας παράλληλα κι εκείνους που τους χαρακτήρισαν γραφικούς ή φολκλόρ επαναστάτες, να τους δουν με άλλο μάτι.

Και πώς να μην συμβεί αυτό, άλλωστε, όταν αυτό το χωριό, «η σοσιαλιστική νησίδα στον ωκεανό του καπιταλισμού», όπως την χαρακτήρισαν, φαντάζει με σύγχρονη Γη της Επαγγελίας για εκείνους που θ’ αποφασίσουν να απαρνηθούν το χρήμα ως θεό τους.

«Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους! Εφαρμόζουμε μια συμμετοχική, άμεση δημοκρατία και αποφασίζουμε μαζί για όλα, σε λαϊκές συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», υποστηρίζει ο Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, δήμαρχος της πόλης ο οποίος εκλέγεται αδιάλειπτα τα τελευταία 32 χρόνια.

Όλα ξεκίνησαν με την κοινωνικοποίηση 12.000 στρεμμάτων που άνηκαν σε έναν ντόπιο «ευγενή» γαιοκτήμονα, φαιδρό κατάλοιπο του Φρανκισμού. Από εκείνη τη στιγμή και μετά και με την καθοδήγηση του Γκορντίγιο, οι κάτοικοι εργάζονται 6,5 ώρες την ημέρα στα χωράφια ή στο εργοστάσιο τυποποίησης, αμείβονται όλοι με 47 ευρώ και τα έσοδα δεν μοιράζονται, αλλά επενδύονται στην κοινότητα με στόχο τη χρηματοδότηση νέων θέσεων απασχόλησης. Με αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει ανεργία, ενώ η κάθε οικογένεια έχει το δικό της σπίτι, καταβάλλοντας ενοίκιο 15 ευρώ!

Πριν από περίπου ένα μήνα στη Marinaleda βρέθηκαν, τριάντα Έλληνες, μέλη και φίλοι της ποδοσφαιρικής ομάδας «Hasta La Victoria Siempre», που αποτελείται από άσημους και διάσημους ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, εργάτες, ηθοποιούς –μα πάνω από όλα ανθρώπους- που με τη δράση τους στέκονται αλληλέγγυοι σε όσους τους χρειάζονται. Ένας εξ αυτών, ο Σάββας Κωφίδης, μιλώντας πρόσφατα στον NovaΣΠΟΡ FM 94.6, είχε πει: «Υπάρχει ίση κατανομή του πλούτου, για ισόποση προσφορά εργασίας… Μια κοινότητα που ο άνθρωπος παλεύει για τον άνθρωπο. Δεν είναι ένα φάντασμα. Δεν έχει τίποτα διαφορετικό από μια δική μας πόλη. Απλά κατάφεραν να κάνουν ένα συνεταιρισμό και να παράγουν αγαθά τα οποία διοχετεύουν στον καπιταλισμό και έχουν έσοδα. Δεν είναι ξεκομμένοι από την κοινωνία την υπόλοιπη. Τα έσοδα τα διαχειρίζονται μαζί μέσα από συνελεύσεις στις οποίες συμμετέχουν οι κάτοικοι».

Είναι λοιπόν ο Γκορντίγιο ένας σύγχρονος Κλεισθένης, που με παλαιστινιακή μαντήλα στο λαιμό και κομμουνιστικό τρόπο σκέψης, μεταξύ άλλων, αναβιώνει συνθήκες και πρακτικές άμεσης δημοκρατίας; Ο Νίκος Μάλλιαρης, ένας από τους Έλληνες που τον γνώρισαν, όπως και την ουτοπία της Marinaleda, μας εξηγεί πως πέρα των 5-6 τοπικών συνελεύσεων για την κάθε συνοικία, υπάρχει και μια ευρύτερη στην οποία συνήθως μαζεύονται περίπου 200 άτομα, δηλαδή ένα ποσοστό κοντά στο 20-25% του ενεργού πληθυσμού. Αριθμός που για κάποιους φαντάζει υψηλό και για άλλους μάλλον πολύ μικρός.

Το πρώην μέλος της διοίκησης του ΠΣΑΠ ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

«Μετά από τριάντα χρόνια ύπαρξης μιας τέτοιου τύπου κουλτούρας, με ζυμώσεις και συζητήσεις , νομίζω πως οι λαϊκές συνελεύσεις θα έπρεπε να μαζεύουν περισσότερο κόσμο. Εξαρτάται από τον τρόπο που το βλέπει κανείς. Για ορισμένους, το νούμερο είναι σημαντικό, για μένα όχι. Βέβαια, τι να πούμε εμείς που με το αντιπροσωπευτικό μας σύστημα επιλέγουμε κάποιον επειδή είναι γιατρός ή δικηγόρος και καταφέραμε να χρεοκοπήσουμε. Μάλιστα, επί Κλεισθένη γινόταν δια κληρώσεως, επειδή κάποιος μπορεί να είναι υστερόβουλος ή φοβικός και να αποφεύγει τα αξιώματα. Και βέβαια υπάρχει η ανακλητότητα. Εάν είσαι φαύλος ή ανεπαρκής, σε ανακαλώ».

Ο ίδιος ο Γκορντίγιο χαρακτηρίζει τον εαυτό του αντικαπιταλιστή και επαναστάτη και αντιδρά όταν κάποιος συγκρίνει αυτό που συμβαίνει στη Marinaleda με φαινόμενα υπαρκτού σοσιαλισμού περασμένων δεκαετιών. «Η Σοβιετική Ένωση ήταν κρατικός καπιταλισμός. Δεν υπήρχε κατανομή του πλούτου. Εμείς δημιουργήσαμε μια αλληλέγγυα οικονομία που θα θέλαμε να ισχύσει για όλη την ανθρωπότητα. Η Marinaleda δεν είναι ένα πείραμα, αλλά μια πραγματικότητα», υποστηρίζει.

Το μικρό αυτό χωριό και το οικονομικό και κοινωνικό του μοντέλο βρέθηκε στο επίκεντρο και ενδεχομένως έλαβε πολύ περισσότερο φως και δημοσιότητα από όση θα μπορούσε να διαχειριστεί, από όση θα μπορούσε να κρύψει τις ατέλειές του. Ο Γκορντίγιο και ο αγώνας του βοήθησε στην απαλλοτρίωση της γης. Έδωσε στους ανθρώπους δουλειά, στέγη κι ένα καταφύγιο από την νεοφιλελεύθερη καταιγίδα, χρησιμοποιώντας μάλιστα προς όφελός τους και στοιχεία του ίδιου του συστήματος, όπως π.χ επιδοτήσεις από την Ε.Ε, κρατικές χρηματοδοτήσεις, τραπεζικά δάνεια.

Ξεκινώντας από τη διαπίστωση -πως κάτι καλό πρόσφερε αυτός ο άνθρωπος- και βάζοντας στην άκρη τη συζήτηση πολλών για το πόσο κόστισε αυτή η επανάσταση, ο κ. Μάλλιαρης εκφράζει τις δικές του ανησυχίες και ενστάσεις σχετικά με το αν εξαντλείται στη Marinaleda το περιεχόμενο του σοσιαλισμού:

«Δεν είναι δυνατό να περιμένεις από κανέναν ηγέτη να αξιοποιήσει τις ιδέες για να περάσεις καλά εσύ. Με ανησυχεί που παραμένει 30 χρόνια δήμαρχος. Δεν είναι ούτε αναντικατάστατος ούτε -πολύ περισσότερο- θεός… Τον κόσμο πρέπει να τον μορφώνεις, να του ανοίγεις ορίζοντες και να τον βοηθάς να σπάει τις παραδόσεις, ιδιαίτερα σε μια κοινωνία όπως η Ανδαλουσία, που ήταν καταπιεσμένη από Άραβες, γαιοκτήμονες, τον Φράνκο, την καθολική εκκλησία. Πρέπει να αλλάξουμε συνείδηση, να εξυψωθούμε. Μια διαφορετική κοινωνία είναι εφικτή, αλλά όχι με αυτούς τους όρους. Πρώτα από όλα πρέπει να καταστήσεις τον άνθρωπο υπεύθυνο, δημιουργικό και απαιτητικό. Η αλλαγή δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα μικρό κομμάτι γης και σχεδόν πάντα προέρχεται από την αστική τάξη».

«Παλιά είχαμε την ελπίδα. Οι ιδέες είχαν μια αξία και για αυτό αντέχανε οι άνθρωποι οι κυνηγημένοι σε εξορίες, σε φυλακίσεις… Ελπίζανε… Τώρα ο άνθρωπος καταρρέει γιατί πλέον, εκτός από ιδεολογίες, δεν πιστεύει στον εαυτό του. Εκεί ακριβώς απέτυχε το σύστημα, δεν δημιούργησε άτομα που να πιστεύουν στον εαυτό τους. Νομίζω πως ούτε η Marinaleda το κατόρθωσε αυτό…»

Εάν στην Ανδαλουσία υπήρξε το πρώτο σύγχρονο βήμα προς την Ουτοπία, είναι καιρός να γίνει το δεύτερο και δεν απαραίτητο να πραγματοποιηθεί εκεί.

Για περισσότερες πληροφορίες για τη Marinaleda, επισκεφτείτε το www.marinaleda.com

Μάθετε περισσότερα για τη δράση της Hasta La Victoria Siempre εδώ। Ευχαριστούμε τον Νίκο Μάλλιαρη, μεταξύ άλλων, παλιό ποδοσφαιριστή και πρώην μέλος της διοίκησης του ΠΣΑΠ για την παραχώρηση υλικού από το προσωπικό του αρχείο.

Πηγή: www.sport-fm.gr


Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Οι παλαίμαχοι έστειλαν μήνυμα κατά της βίας

Στο γήπεδο της Νεάπολης διεξήχθη ο πρώτος αγώνας Φιλίας μεταξύ των ομάδων παλαιμάχων Ιωνικού και Προοδευτικής. Σκοπός αυτής της αναμέτρησης ήταν να εκφράσουν την αντίθεση τους στα φαινόμενα βίας, που πολύ συχνά κάνουν την εμφάνιση τους στα ελληνικά γήπεδα.


Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο εικοστό ένατο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο εικοστό όγδοο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο εικοστό έβδομο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο εικοστό έκτο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο εικοστό πέμπτο

Εφημερίδα "ποδοσφαιριστής" - Φύλλο εικοστό τέταρτο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο εικοστό τρίτο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο εικοστό δεύτερο

Εφημερίδα "ποδοσφαιριστής" - Φύλλο εικοστό πρώτο

Εφημερίδα 'Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο δέκατο ένατο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο δέκατο όγδοο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο δέκατο έβδομο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο δέκατο έκτο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο δέκατο πέμπτο

Εφημερίδα 'Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο δέκατο τέταρτο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο δέκατο τρίτο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο δωδέκατο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο δέκατο / ενδέκατο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο ένατο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο όγδοο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο έβδομο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο έκτο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο πέμπτο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο τέταρτο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο τρίτο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο δεύτερο

Εφημερίδα "Ποδοσφαιριστής" - Φύλλο πρώτο

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Το ποδόσφαιρο σ αυτούς που το αγαπούν


Οταν θέλω να θυμηθώ το ποδόσφαιρο που αγάπησα, κλείνω τα μάτια και μεταφέρομαι στη δεκαετία του '70, τότε που τα περισσότερα γήπεδα ήταν "ξερά", τότε που το τσιμέντο στις κερκίδες ήταν κρύο και άβολο, τότε που έμπαινα στο γήπεδο με "φοράκι", τότε που στην ίδια εξέδρα "χωρούσε" ο θειός μου ο ΑΕΚτζής, με τον φίλο του τον Ολυμπιακό, εμένα τον Παναθηναϊκό, το γείτονα τον Απολλωνιστή και παραδίπλα ήταν άλλοι, άγνωστοι μεταξύ τους που κι εκείνοι υποστήριζαν διαφορετικές ομάδες χωρίς αυτό να θεωρείται έγκλημα καθοσίωσης
Οταν θέλω να θυμηθώ το ποδόσφαιρο που αγάπησα, κλείνω τα μάτια και ζωντανεύουν μέσα μου εικόνες όμορφες, τρίπλες μαγικές, γκολ ονειρεμένα, βλέπω τον Δομάζο, τον Παπαϊωάννου, τον Δεληκάρη, τον Κούδα, τον Χάϊτα, τον Αρδίζογλου, βλέπω τα πλονζόν του Οικονομόπουλου, τις εξόδους του Κελεσίδη, τις "φιγούρες" του Στεργιούδα. Ξέρω πως με τα σημερινά κριτήρια, εκείνοι οι παίκτες δεν ήταν καν "επαγγελματίες" αθλητές, εκείνες οι συνθήκες ήταν πρωτόγονες, οι φάσεις δεν καδράρονταν από 45 κάμερες, οι αθλητικές εφημερίδες δεν ήταν καμιά εικοσαριά, οι πρόεδροι δεν μιλούσαν πολύ, στην είσοδο δεν σε έψαχνε κανείς γιά να σου πάρει τα κέρματα ή τον αναπτήρα.
Οταν θέλω να θυμηθώ το ποδόσφαιρο που αγάπησα, απλά κλείνω τα μάτια
Γιατί όταν τ ανοίγω επανέρχομαι σε μιά πραγματικότητα τόσο αποκρουστική και μίζερη που με κάνει να μισώ αυτό που με τόσο πάθος αγάπησα στη ζωή μου
Γιά τη μπάλα που παίξαμε, γιά τη μπάλα που είδαμε, γιά τη μπάλα που αγαπήσαμε, γιά τη μπάλα που κλάψαμε ή χαρήκαμε, αξίζει μιά προσπάθεια!
Το ποδόσφαιρο σ αυτούς που το αγαπούν λοιπόν
Είναι καιρός δεν νομίζετε;
Γιατί όλοι οι άλλοι μας κάνουν να κλείνουμε τα μάτια
Και δυστυχώς, όχι γιά να ονειρευτούμε ...